Το Λιοντάρι και το Ποντίκι
Μια φορά ένα
λιοντάρι κοιμότανε στη σπηλιά του. Είχε φάει αποβραδίς, ένα βόδι
ολόκληρο, είχε πιεί μπόλικο νερό και τώρα είχε βυθιστεί στον ύπνο κι
έβλεπε όνειρα λιονταρίσια. Ξαφνικά, ένιωσε στον ύπνο του πως κάτι το
γαργαλούσε, σαν να περπατούσε κάποιος - πολύ ελαφρά είν' αλήθεια - πάνω
στο κορμί του.Άνοιξε
τα μάτια του και τι να δει: ήταν ένα ποντίκι! Θύμωσε τότε το ποντίκι
που ένα τόσο ταπεινό και μικρούλικο ζωάκι τόλμησε να του χαλάσει την
ησυχία του κι αρπάζοντάς το με το πόδι του, ετοιμάστηκε να το χάψει.
Αλλά το ποντίκι άρχισε να το παρακαλάει κλαίγοντας: - Άφησέ με βασιλιά
μου να ζήσω κι εγώ μπορεί μια μέρα να σου ξεπληρώσω την καλοσύνη που θα
μου κάνεις. Το λιοντάρι, που ήτανε πια χορτάτο και δεν μπορούσε να φάει
ούτε έναν ποντικό, γέλασε με τα λόγια που άκουσε και είπε: - Σου χαρίζω
τη ζωή, μόλο που ποτέ δε θα μπορούσες εσύ να με βοηθήσεις! Κάποτε όμως
το λιοντάρι έπεσε σ' ένα λάκκο - παγίδα που είχαν ανοίξει κάποιοι
κυνηγοί, κι εκείνοι του έδεσαν τα πόδια με χοντρά σκοινιά και το άφησαν
για να πάνε στο χωριό τους να φέρουν κι άλλους ανθρώπους, να τους
βοηθήσουν, για να το κουβαλήσουν, επειδή ήταν πολύ βαρύ. Ύστερα από λίγη
ώρα, έτυχε να περνάει από εκεί ο ποντικός και άκουσε βογκητά. Κατέβηκε
τότε στο λάκκο, είδε το δεμένο λιοντάρι και το γνώρισε. - Κάποτε μου
χάρισες τη ζωή, του είπε. Τώρα θα σου ξεπληρώσω την καλοσύνη σου και θα
σε ελευθερώσω. - Εσύ θα με ελευθερώσεις; Ρώτησε απορώντας το λιοντάρι.
Πώς είναι δυνατό; - Τώρα θα δεις είπε το ποντίκι. Κι άρχισε, με τα
σουβλερά του δόντια, να ροκανίζει τα χοντρά σκοινιά, που έδεναν τα πόδια
του λιονταριού. Ύστερα από τρεις-τέσσερις ώρες, τα σκοινιά ήταν κομμένα
και το λιοντάρι μπόρεσε, μ' ένα πήδημα, να βγει από το λάκκο - παγίδα.
Δεν έφυγε όμως αμέσως, γιατί περίμενε να σκαρφαλώσει και το ποντίκι
απάνω, μια που κι αυτό δεν μπορούσε να βγει μ' ένα πήδημα. -Σ' ευχαριστώ
πολύ! Του είπε συγκινημένο το λιοντάρι. -Σου είχα υποσχεθεί πως θα
ξεπλήρωνα την καλοσύνη που μου έκανες, και κράτησα την υπόσχεσή μου,
αποκρίθηκε το ποντίκι. Τότε γέλασες μαζί μου, γιατί δεν πίστευες πως
εγώ, ένα μικρό και αδύνατο ποντίκι, θα μπορούσα να βοηθήσω εσένα, το
βασιλιά των αγριμιών. Πρέπει να ξέρεις, όμως, πως κι οι πιο αδύνατοι μπορούν να ξεπληρώσουν το καλό που κάνουν οι δυνατότεροί τους.
Το Λιοντάρι, ο Κυνηγός και ο Ξυλοκόπος
Μια
φορά ένας κυνηγός, ξεκίνησε να κυνηγήσει ένα λιοντάρι, που του είχε
κάνει μεγάλες ζημιές, γιατί είχε μπει νύχτα στα κτήματά του και του είχε
κατασπαράξει βόδια κι άλογα. Κίνησε λοιπόν χαράματα, οπλισμένος να
εξοντώσει εκείνο το αγρίμι που του έκανε τόσες καταστροφές. Έξω από το
κτήμα του, βρήκε εύκολα τα χνάρια του θηρίου. Στην αρχή, ήτανε μια
πλατιά, ματωμένη γραμμή, που έδειχνε πως το λιοντάρι έσερνε στο χώμα τα
θύματά του, που τα είχε σκοτώσει πια. Έπειτα, σε μια πλαγιά, βρήκε
κόκαλα από τα ζώα που είχε χάσει: εκεί θα είχε καθίσει το αγρίμι για να
τα ξεκοκαλίσει με την ησυχία του. Τα χνάρια του λιονταριού διακρίνονταν
τώρα καθαρά πάνω στο χώμα: τα πόδια του ήταν καταματωμένα, καθώς τα είχε
βουτήξει μέσα στα σπλάχνα των θυμάτων του, την ώρα του τα ‘τρωγε κι
έτσι, στο χώμα, διακρίνονταν καφετιές οι βαριές πατημασιές του. Ο
κυνηγός τις ακολούθησε, ώσπου έφτασε σε μια πηγή. Εκεί το λιοντάρι θα
στάθηκε για να σβήσει τη δίψα του και, φλογισμένο καθώς ήταν από το πολύ
φαγητό, θα χώθηκε ολόκληρο στην πηγή, γιατί, από κει και πέρα, δεν
διακρίνονταν πια καφετιά σημάδια στο χώμα. Ωστόσο, ο κυνηγός ακολούθησε
τα χνάρια του λιονταριού λίγο διάστημα κι έπειτα τα 'χασε, γιατί ο τόπος
ήταν όλο πέτρες. Είχε μπει πια μέσα στο δάσος και τώρα του ήτανε πολύ
δύσκολο ν' ανακαλύπτει τα λιγοστά ίχνη, που άφησε στο πέρασμά του το
θηρίο: καμιά πατημασιά σε μέρος που υπήρχε χώμα, καμιά μακριά τρίχα από
τη χαίτη του, που είχε κολλήσει πάνω σε πέτρα. Προχωρώντας, έτσι, ο
κυνηγός έφτασε σ' ένα μέρος όπου κάποιος ξυλοκόπος έκοβε δέντρα.
-Καλημέρα! Του είπε ο ξυλοκόπος . -Καλημέρα. - Σε βλέπω οπλισμένο
βαριά. Είσαι κυνηγός; - Ναι. Ένα λιοντάρι, που μου ‘φαγε άλογα και
βόδια. Παρακολουθώ τα χνάρια του από το πρωί, αλλά τα έχασα γιατί είναι
πετρότοπος και δεν φαίνονται καθαρά. Μήπως είδες εσύ τίποτε αχνάρια
λιονταριού; - Αχνάρια δεν είδα γιατί δεν κοίταξα. Ξέρω όμως πού είναι η
σπηλιά όπου μένει το λιοντάρι. Θέλεις να σου την δείξω; - Όχι, όχι, σ'
ευχαριστώ, βιάστηκε να του πει ο κυνηγός. Εγώ τα χνάρια του λιονταριού
σου ζήτησα να μου δείξεις, κι όχι τη σπηλιά του. Κι έφυγε
κατατρομαγμένος, σαν να ‘βλεπε μπροστά του το ίδιο το λιοντάρι. Γιατί ο
κυνηγός, εδώ που τα λέμε, ήτανε θρασύδειλος κι ένας θρασύδειλος παριστάνει το παλικάρι μόνο όταν δεν υπάρχει πραγματικός κίνδυνος.